Bangladesh

Niketan

Statuten Stichting Niketan.pdf

Beleidsplan 2020-2025

Jaarrekening 2022 Niketan.pdf

Jaarrekening 2023 Niketan.pdf

Niketan Jaarverslag 2023.pdf

202408 uittreksel KvK.pdf

Saskia Caspari

Els Heijnen

Joost Kurstjens

Marion Elzenaar

Antoinette Termoshuizen

Rutger-Jan Schoen

Mahamuda Rahman

Niketan ontwikkelt en steunt projecten die inclusiviteit bevorderen voor kinderen/jongeren met een verstandelijke en/of meervoudige handicap in Bangladesh. 

In Bangladesh wordt jongeren met een beperking meestal de mogelijkheid ontzegd om zelf beslissingen te nemen, vanwege vooropgezette ideeën en vooroordelen over hun capaciteiten, en soms ook door barrières in de communicatie. Hierdoor hebben ze in hun jeugd een negatief zelfbeeld ontwikkeld en het ontbreekt ze aan zelfvertrouwen. Zij hebben ook geen controle over hun leven. Vanwege hun beperkingen krijgen hun vragen geen prioriteit in de familie - ze worden meestal genegeerd. Met een laag zelfvertrouwen en kennis kunnen ze ook niet een standpunt innemen om hun situatie te verbeteren.  Om deze jongeren te helpen voor zichzelf op te komen en, op de lange termijn, voor zichzelf te zorgen, leert Niketan hen beslissingen te nemen in hun persoonlijk leven. Dit doen we met het trainingspakket ‘The Right to Decide’. 

Het gaat om jongeren (jongens en meisjes) boven de 13 jaar, met uiteenlopende denkniveaus van normaal begaafd (met een lichamelijke beperking) tot lichte en milde verstandelijke beperking. De module wordt per groep aangepast op het denkniveau en belevingswereld van de jongeren. Dat betekent dan ook dat sommige groepen langer over modules doen. De trainingen vinden plaats op drie locaties: Baniajuri, Ghior en Daulatpur. 

Door sterke pleitbezorging hebben mensen met een handicap de afgelopen jaren op sommige gebieden steun gekregen van de nationale en lokale overheid. Maar de recente regering heeft extreme religieuze banden, waardoor het dringender is om te blijven focussen op het verbeteren van het begrip van gehandicapten vraagstukken op gemeenschapsniveau.  

Tijdens een ouderbijeenkomst over de problemen waar ouders (moeders) van pubers tegen aanlopen, kwamen vragen naar voren als: wat doe je als je naar de markt moet en je je complex gehandicapte dochter alleen moet achterlaten? Wat doe je als iedereen om je heen zegt dat je je kind moet uithuwelijken?  
Vrij onschuldige vragen, maar: 84% van de meisjes/ vrouwen in Bangladesh is slachtoffer van seksueel geweld. 64% heeft dit misbruik nog nooit aan iemand verteld. Daarbij kent Bangladesh een uitzonderlijke definitie van verkrachting: alleen als het meisje jonger is dan 14 jaar, wordt "seksuele betrekkingen als verkrachting beschouwd". 

Om verkrachtingen of seksueel geweld te voorkomen worden veel meisjes vroegtijdig uitgehuwelijkt. Maar ook in het huwelijk vindt verkrachtingen en seksueel geweld plaats. De meeste mannen zijn van mening dat ze geen toestemming van de vrouw hoeven te vragen of zich bewust hoeven te zijn van haar verlangens voordat ze seks hebben. 87% van de getrouwde vrouwen in Bangladesh heeft te maken gehad met mishandeling door hun echtgenoot, waaronder fysiek en seksueel geweld.

Een huwelijk voorkomt seksueel misbruik dus niet. Maar in Bangladesh is een huwelijk nog het hoogste goed. Het is ook de enige sociaal erkende instelling die twee individuen legitimeert om een seksuele relatie aan te gaan. Het wordt aan jongeren met een complexe handicap gepresenteerd als een positieve stap naar volwassenheid en normaliteit. Maar hoeveel er begrepen wordt over de langetermijngevolgen van het leven binnen een nieuwe gezinsstructuur, evenals de rechten en verantwoordelijkheden die het huwelijk met zich meebrengt, zijn vragen die onbeantwoord blijven.

Veel ouders van meisjes met een handicap weten dat een huwelijk voor hun dochter/ zoon niet de oplossing is. Maar zij ervaren een enorme druk vanuit de gemeenschap om hun dochter/ zoon toch uit te huwelijken. 

In de ogen van de gemeenschap helpt het huwelijk het 'stigma' van een beperking weg te nemen. Wat een wijdverbreide overtuiging weerspiegelt dat een beperking kan worden 'genezen' of 'verbeterd' door het huwelijk, waardoor iemand met een beperking een 'normaal' leven kan leiden. Het uithuwelijken van een persoon met een beperking wordt dus door de gemeenschap beschouwd als onderdeel van de ouderlijke verantwoordelijkheid. Deze houding houdt geen verband met de ernst van de beperkingen of de sociaaleconomische status van de ouders. Doordat men gelooft dat de beperking geneest of verbetert tijdens het huwelijk worden toekomstige partners niet geïnformeerd over de beperking van hun aanstaande en begrijpen zij de levenslange gevolgen van hun omstandigheden niet.
Ook zijn er families die voor het huwelijk kiezen als een oplossing om van hun zorgen af te zijn. 


Het project wordt in december 2026 geëvalueerd en mogelijk verlengd, omdat jongeren met een (complexe) beperking blijvende steun nodig hebben bij seksualiteit en het maken van eigen keuzes.


Niketan monitort de verwachte mijlpalen dmv gesprekken / interviews met doelgroep, hun ouders en de directe omgeving. 

De politieke onrusten, de conservatieve wind die er op het moment waait en de klimaatgerelateerde problemen zijn in Bangladesh de belangrijkste risico's. Echter de medewerkers van Niketans partnerorganisatie zijn al 30 jaar actief in het gebied en hebben een goed netwerk. 

Zorg en gezondheid

Maatschappelijke en sociale doelen

Niketan vergroot het bewustzijn van meisjes met een beperking en hun ouders over seksualiteit, rechten en huwelijk. We stimuleren eigen keuzes, versterken hun positie op de arbeidsmarkt en doorbreken fabels over het huwelijk in de gemeenschap.

Naar verwachting gaan we in september van start met het project

Kwaliteit onderwijs

Gendergelijkheid

Geen armoede

Goede gezondheid en welzijn

Eerlijk werk en economische groei

Ongelijkheid verminderen

Vrouwen

Jongeren (< 18 jaar)

Mensen met een beperking

Able and Aware

Het programma loopt al ruim 10 jaar en zal voorlopig nodig zijn. Er worden tenslotte altijd nieuwe kinderen met een handicap geboren. 

Kinderen met een handicap worden vaak gediscrimineerd en gestigmatiseerd. Het stigma van een handicap is het resultaat van verschillende factoren, zoals [1] het gebrek aan begrip over de oorzaken van een handicap; [2] culturele of religieuze overtuigingen die het hebben van een handicap toeschrijven aan [a] wandaden van de voorouders, [b] bovennatuurlijke krachten, [c] hekserij of [d] een straf van God; [3] misvattingen over wat mensen met een handicap kunnen of niet kunnen om deel te nemen en bij te dragen aan de maatschappij, en [4] discriminerende wetgeving en beleid. Negatieve denkbeelden en verwachtingen leiden er vaak toe dat kinderen met een handicap als onwaardig worden gezien. Speciaal in ontwikkelingslanden groeien kinderen met een handicap vaak op in armoede. Soms weigeren gezondheidswerkers deze kinderen te behandelen, of scholen weigeren onderwijs te geven aan deze kinderen. Ze worden vaak verstoten uit hun dorp en zelfs uit hun familie. Bovendien hebben kinderen met een handicap meer kans om verwaarloosd te worden dan hun leeftijdsgenoten zonder handicap en ze hebben drie tot vier keer meer kans om slachtoffer te worden van geweld en misbruik.

Er is een directe relatie tussen het hebben van een handicap en het leven in armoede, vooral in ontwikkelingslanden. Dit geldt vooral voor mensen die onder moeilijke omstandigheden moeten zien te overleven, zoals op het platteland en in de sloppenwijken. Behuizing is niet goed, er is gebrek aan schoon drinkwater en de hygiëne is vaak slecht. Vroeghulp kan deze spiraal doorbreken, omdat met een verbeterde gezondheid en ontwikkelingsmogelijkheden van het kind, de leefomstandigheden van het kind en de ouders positief worden beïnvloed. 

Een kind met een handicap wordt door het gezin vaak verborgen voor de gemeenschap, omdat het gezin zich schaamt voor het kind. Dit verandert maar langzaam. Organisaties als Niketan maken deze kinderen en hun families zichtbaar en leren ze dat een kind met een handicap ook waardige deelnemers in de maatschappij zijn en dat ze dezelfde rechten hebben als kinderen zonder handicap.

Het project:
Vroeghulp is bedoeld voor ouders die het gevoel hebben dat hun kind van 0 tot 6 jaar zich niet ontwikkeld als andere kinderen en voor ouders die vermoeden dat er iets mis is met hun kind, maar niet precies weten wat. Niketan biedt deze ouders een interactief programma bestaande uit gedragsobservatie, behandeling en dagopvang in twee vroeghulpcentra, op het platteland in het district Manikganj. De unieke mogelijkheden van het kind en de ouder staan hierin altijd centraal.

We laten de ouders zien dat hun kind er mag zijn, we leren ze hun kind te accepteren en lief te hebben en hoe ze de ontwikkeling van het kind kunnen stimuleren en ondersteunen. Wanneer het kind zich begint te ontwikkelen, zien we dat ouders trots worden en adequaat reageren op de zorgvraag. Daarnaast neemt het zelfbeeld van het kind toe. Met het toenemende zelfvertrouwen ontwikkelen de kinderen hun cognitieve, schoolse en sociale vaardigheden. Naarmate het kind ouder wordt, leren spelenderwijs keuzes maken en zo hun eigen verantwoordelijkheid te nemen en meer zelfredzaam te worden. 

Wanneer de intense zorg thuis gedeeltelijk uit handen genomen wordt en dus afneemt, krijgen ouders meer tijd voor hun eigen activiteiten buitenhuis en kunnen ze meer inkomsten te genereren voor het gezin. 

Om ouders de gelegenheid te geven werk te combineren met de zorg van hun kind met een handicap, bieden we binnen het vroeghulpproject ook inkomsten genererende activiteiten voor moeders aan. We werken daarvoor samen met andere organisaties, Beni Boonon (https://beniboonon.com/) en 2Mothers (www.2Mothers.org). Een klein aantal moeders maakt diverse jute-producten, die in Nederland worden verkocht. Doordat ouders meer inkomsten weten te genereren, kunnen zij hun kinderen naar school laten gaan. Ook ondersteunen we ouders bij het verkrijgen van de financiële zorgondersteuning van de overheid. We zien  en laten zien dat door onze interventie de ouders uit de armoedecirkel kunnen breken. 

De vroeghulpcentra zijn 6 dagen in de week geopend. De meeste ouders komen gemiddeld 3 dagen per week naar het centrum. Hierdoor kunnen we meerdere ouders met hun kinderen begeleiden. De groepen zijn klein, ongeveer 6 kinderen op één leerkracht. Alle kinderen krijgen diverse therapieën, die tenminste een half uur duren. Om ouders ook in de thuissituatie te begeleiden in het stimuleren van de ontwikkeling van hun kind heeft elk kind een revalidatieplan en zijn online trainingsmodules beschikbaar. (https://shokkhom.org)



DRRA (Disabled Rehabilitation and Research Association)  is de uitvoerder van een groot aantal projecten van Niketan. Ze biedt kwalitatieve en kwantitatieve zorg aan kinderen met een motorische, verstandelijke of meervoudige handicap op het platteland en in steden in Bangladesh. Niketan is mede-eigenaar, facilitator (financiële middelen en kennis) en ondersteuner (monitoring, evaluatie, strategische planning) en kwaliteitsbewaker van de projecten. Bestaande projecten van DRRA worden geborgd met geld. Verder deelt Niketan kennis en ervaring om de medewerkers van DRRA te professionaliseren en de kinderen centraal te stellen in hun activiteiten. 

DRRA voert ook projecten voor andere donoren uit en kan zelf zo meer kennis opbouwen en haar overheadkosten drukken. Vanwege de lange samenwerking die al meer dan 25 jaar bestaat, probeert Niketan ook bij te dragen aan de versterking van de organisatie en capaciteit en helpt zij DRRA met het aanpassen aan de veranderende context waarin gehandicaptenzorg in Bangladesh wordt uitgevoerd.

Niketan en haar partnerorganisatie DRRA in Bangladesh monitoren de impact, effectiviteit en efficiëntie van hun activiteiten. We evalueren het programma twee keer per jaar en beoordelen de vorderingen en resultaten in overleg met belanghebbenden en begunstigden. Dit doen we aan de hand van ons monitoring-op-afstand-tool, de individuele onderwijsvoortgangsrapporten van de kinderen en hun driemaandelijkse testresultaten. Daarnaast maken we gebruik van interviews met diverse stakeholders, belanghebbenden en begunstigden en de ‘Most Significant Change’-casestudies om het programma te monitoren en de impact te meten.

We richten ons niet zo zeer op kwantitatieve resultaten zoals ‘aantal kinderen met een beperking dat is ingeschreven en vorderingen heeft gemaakt’. Omdat: “kinderen met een beperking geen dingen mogen zijn die geteld moeten worden, zoals ‘aantal geïnstalleerde handpompen’. Wat telt is de perceptie van kinderen met een beperking en de mensen om hen heen, van zichzelf, en van wat zij wel en niet kunnen.
Als de deelnemers aan het programma niet het gevoel hebben dat het programma enig verschil in hun leven heeft gemaakt, dan was het zeker niet doeltreffend.

Niketan controleert ieder half jaar zelf de overzichten van programma uitgaven. Ze vergelijkt deze met de vooraf ingediende begrotingen en bekijkt steekproefsgewijs of de uitgaven terecht en daadwerkelijk zijn gemaakt. DRRA, die ook voor andere organisaties projecten uitvoert, laat jaarlijks de boeken van de verschillende projecten door een erkende onafhankelijke externe accountant controleren. Niketan heeft inzage in deze accountantsrapporten.

Het is nog steeds lastig om (alle) vaders te betrekken bij de zorg voor hun kind met een handicap. Traditioneel en cultureel gezien bemoeien vaders zich niet met de opvoeding van hun kind. Maar zonder toestemming van de man kan de vrouw niet met het kind naar het vroeghulpcentrum komen. Wanneer de vader het belang van de behandeling inziet, kan hij de moeder beter ondersteunen. Ook grootouders spelen een belangrijke rol in het dagelijkse familieleven. Wanneer zij het beste met het kind voor hebben, kan de moeder aan het intensieve behandeltraject beginnen. Niketan wil dan ook de komende jaren meer inzetten op het enthousiasmeren van vaders en grootouders, zodat moeders zich meer gesteund voelen en de kinderen met een handicap zich  door meer mensen geliefd voelen. 

Veel kinderen met een handicap groeien op zonder toegang tot passende zorg of ondersteuning. Niketan biedt een vroeghulpprogramma dat zich richt op de ontwikkeling van het kind, het versterken van ouders en het bewustmaken van de gemeenschap.

Het programma is een doorlopend programma,  voor 2025-2026 zijn we nog op zoek naar aanvullende financiering.

Geen honger

Partnerschap om doelstellingen te bereiken

Kinderen (<12 jaar)

Vroeghulp: een krachtige start voor kind én ouder

Hoe heerlijk is het om als kind al lezende jezelf te kunnen herkennen in de hoofdpersonages van een verhaal. Helaas is dit voor sommige kinderen niet zo vanzelfsprekend, want hoofdpersonen van boeken zijn vaak wit, hetero en groeien op in een traditioneel gezin. Niet per se een goede afspiegeling van ieder maatschappij. Nog minder vaak hebben hoofdpersonen een handicap.  

Een kijkje in verschillende scholen in Bangladesh voor het Stories for Inclusion project leerde ons dat er maar weinig verhalen zijn over kinderen die een beperking hebben. Ook weten hun klasgenootjes en leerkrachten weinig over deze kinderen, omdat ze hen nauwelijks ontmoeten.

Wanneer kinderen steeds opnieuw een eenzijdig verhaal horen en lezen, wordt dat het verhaal wat ze geloven. Zo ontstaan onbewust stereotypes en vooroordelen. Voor kinderen van álle achtergronden is het daarom belangrijk om diverse verhalen te horen en te lezen. Het is een manier om bij kinderen openheid en respect voor diversiteit en gelijkheid te creëren. Een kinderboek kan op verschillende manieren divers zijn. Het is belangrijk om de verschillen tussen kinderen te vieren en kinderen te ondersteunen om zich op verschillende manieren te uiten. 

Om een einde te maken aan stigmatisering, en kinderen met een beperking te helpen met het ontwikkelen van een positief gevoel van eigenwaarde, is het van belang dat er meer boeken op de markt komen over deze kinderen. Zoals boeken die hen portretteren als multidimensionale, mondige individuen, waarin vooral hun capaciteiten in plaats van hun beperkingen worden beschreven. Boeken, verteld vanuit het perspectief van kinderen met een beperking (meisjes én jongens) zelf. 


Of wanneer het project in februari 2026 gestart is, januari 2028

Niketan werkt in de tweede fase van dit project samen met NGO JAAGO en NGO DRRA in Bangladesh. 

JAAGO is een non-profitorganisatie (opgericht in 2007) die kansarme individuen en gemeenschappen in Bangladesh ondersteunt door middel van onderwijs, jeugdontwikkeling, empowerment van vrouwen, klimaatverandering en armoedebestrijding. 

DRRA (opgericht in 1993) is een Bengaalse ontwikkelingsorganisatie op het gebied van handicaps en toegewijd aan het bijdragen aan de ontwikkeling van een inclusieve samenleving. 

We geven verantwoording door middel van verslagen.

Onderwijs en wetenschap

Het aanpakken van onbegrip en uitsluiting van kinderen met een beperking door het beschikbaar stellen van kinderboeken waarin karakters met een beperking positief worden geportretteerd.

De streefdatum is 1 november, maar wanneer financiering niet rond is, kan het uitgesteld worden naar 1 februari 2026.

“Stories for Inclusion” 

Het vroeghulpprogramma is in Upazilla Ghior en Daulatpur in het district Manikganj. 

Upazilla Ghior en Daulatpur liggen tussen de twee rivieren Jamuna en Dhaleshwari. De inwoners hebben regelmatig te maken met natuurrampen, zoals overstromingen en erosie van rivieren. De mensen die op de chars wonen (sedimenteilanden in de uiterwaarden) zijn over het algemeen arm en analfabeet. Ze hebben weinig of geen toegang tot gezondheidszorg, onderwijs en andere openbare diensten, en hebben niet de kans om te ontsnappen aan een leven in extreme armoede. Meisjes worden gezien als een financiële last en zijn kwetsbaar voor kindhuwelijken en kinderhandel.

•	Betere ontwikkeling: Motorische, cognitieve en sociale vaardigheden worden gestimuleerd in een cruciale fase van het leven.
•	Voorkomen van achterstanden en bijkomende problemen: Zoals ondervoeding, isolatie of gedragsproblemen.
•	Toegang tot zorg en onderwijs: Vroege ondersteuning maakt de stap naar inclusief onderwijs of dagbesteding mogelijk.
•	Meer kans op een zelfstandig(er) leven later.


Voorkomen van achterstand door stimuleren van de ontwikkeling 

•	Grotere veerkracht en zelfvertrouwen: Ouders voelen zich niet meer machteloos, maar leren omgaan met de beperking van hun kind.
•	Begeleiding vermindert stress, schaamte en isolement.
•	Mogelijkheid om werk of andere zorgtaken weer op te pakken, wat direct bijdraagt aan het gezinsinkomen en de stabiliteit.
•	Toename in acceptatie van het kind binnen het gezin.


Geef ouders vertrouwen en kracht

•	Minder stigma en meer inclusie: Door voorlichting en betrokkenheid verandert de houding van buren, dorpsleiders en leraren.
•	Toename van solidariteit en samenwerking: Gemeenschappen zien dat ontwikkeling mogelijk is, ook voor kinderen met een beperking.
•	Opbouw van lokale zorgcapaciteit: Verzorgers, vrijwilligers en gezondheidswerkers worden getraind en ingezet.

Laat geen kind onzichtbaar zijn

Kinderen in de leeftijd van 0 tot 6 jaar met een atypische ontwikkeling en ouders die vermoeden dat er iets mis is met hun kind, maar niet precies weten wat